Kategoria: Teaching Star
Krzysztof Walkowiak
Politechnika Wrocławska
Bez umiędzynarodowienia praca naukowa byłaby nudniejsza
Moim zdaniem doktoranci to najważniejsza grupa na uczelni. Przecież to z nich w większości rekrutują się późniejsi pracownicy akademiccy, którzy właśnie w szkole doktorskiej nabywają kompetencje do pracy badawczej. Stąd troska o jak najlepsze kształcenie doktorantów to troska o jakość nauki – mówi prof. dr hab. inż. Krzysztof Walkowiak, dziekan Szkoły Doktorskiej Politechniki Wrocławskiej.
Doświadczenia w obszarze kształcenia doktorantów gromadzi już od ponad 10 lat: odkąd w 2013 r. został kierownikiem studiów doktoranckich na Wydziale Elektroniki PWr, potem prodziekanem Szkoły Doktorskiej PWr, a wreszcie jej dziekanem, każdy wyjazd zagraniczny (konferencje, współpraca badawcza) traktuje jako sposób na to, by przyjrzeć się różnym modelom kształcenia doktorantów. – Niezależnie, co jest głównym celem takiego wyjazdu, zawsze staram się przyglądać kształceniu doktorskiemu i rozmawiać na ten temat nie tylko z promotorami prac doktorskich, ale też z samymi doktorantami – opowiada prof. Walkowiak. – Pozwoliło mi to zebrać doświadczenia potrzebne do coraz lepszego funkcjonowania kształcenia doktorantów na PWr.
Nowe otwarcie
Start Szkoły Doktorskiej PWr w 2019 r. postrzega jako szansę, dzięki której można było wprowadzić w kształceniu doktorantów wiele zmian. Jednym z elementów tej szansy było połączenie w jednej uczelnianej jednostce doświadczeń zespołu tworzonego przez osoby wywodzące się z różnych dyscyplin naukowych, zatem mogących wnieść w dyskusję różne perspektywy. – Ma to znaczenie m.in. w obszarze umiędzynarodowienia, który w różnych dyscyplinach naukowych jest różnie realizowany.
Z kolei zmianą sprzyjającą umiędzynarodowieniu Szkoły Doktorskiej PWr było wprowadzone od 2022 r. kształcenie w języku angielskim. Jak podkreśla prof. Walkowiak, ta zmiana miała charakter ewolucyjny. – Pierwsze przymiarki do wprowadzenia języka angielskiego na zajęciach pojawiały się jeszcze przed powołaniem szkoły doktorskiej, jednak zajęcia po angielsku wtedy jeszcze były nieobligatoryjne.
Dziś laureat nagrody Teaching Star z dumą podkreśla, że decyzja o prowadzeniu kształcenia doktorantów po angielsku miała kluczowe znaczenie dla rozwoju Szkoły Doktorskiej PWr.
Solidny warsztat
Prof. Walkowiak dumę może jednak odczuwać nie tylko z tego powodu. Zainicjował i stworzył program kształcenia kursu Research Skills, czyli zajęć, których celem jest wyposażenie przyszłych badaczy w podstawowe praktyczne kompetencje potrzebne każdemu naukowcowi, takie jak pisanie publikacji, przygotowywanie prezentacji na konferencje, pisanie wniosków grantowych, prawne i etyczne aspekty pracy naukowej itp. W ramach tego kursu szczególnie podkreślane są kwestie współpracy międzynarodowej naukowców. – Zachęcamy doktorantów do podejmowania tego wyzwania, wskazujemy, jak nawiązywać kontakty międzynarodowe, jak zdobywać środki na współpracę i jak ją podtrzymywać po zakończeniu konkretnego projektu – mówi laureat nagrody Gwiazdy Umiędzynarodowienia.
Inny kurs, o którym z satysfakcją mówi prof. Walkowiak, to zajęcia dotyczące najnowszych kierunków badań w dyscyplinie (Recent research trends in scientific discipline). – Treści tego kursu są dostosowane do danej dyscypliny, ale cel jest wspólny: pokazać światowe trendy w badaniach, zainspirować. To jednocześnie bardzo umiędzynarodowiony kurs, ponieważ na zajęcia zapraszani są wykładowcy z całego świata.
Sport zespołowy
Pytany o przepis na internacjonalizację polskich uczelni, prof. Walkowiak podkreśla dwie sprawy: umiędzynarodowienie to długotrwały proces, a jego powodzenie zależy od dobrej współpracy wielu osób. – Umiędzynarodowienie to sport zespołowy. I to zarówno w kontekście współpracy promotora z doktorantem – dzielenia się kontaktami zagranicznymi, włączania do prac międzynarodowych zespołów badawczych, wskazywania konferencji czy czasopism, w których warto zaistnieć – jak i w kontekście pracy całej Szkoły Doktorskiej – szkoleń dla promotorów, organizowania kursów – a wreszcie pracy całej uczelni – współdziałania z różnymi jednostkami (wydziały, rady dyscyplin naukowych, Dział Współpracy Międzynarodowej, Dział Projektów, Dział Nauki), które są naszymi partnerami i wspierają nas w zwiększaniu umiędzynarodowienia. Nie bez znaczenia jest też współpraca z całym środowiskiem akademickim w Polsce i dzielenie się doświadczeniami z pracy szkół doktorskich w ramach comiesięcznych spotkań.
Pozytywistyczne wzorce
Sukces w umiędzynarodowieniu? Według prof. Walkowiaka decyduje o nim rzetelna i systematyczna praca u podstaw. – Najpierw zbieranie doświadczeń i szukanie wzorców, potem opracowanie klarownych i precyzyjnych zasad funkcjonowania, wreszcie sumienna i terminowa realizacja postawionych sobie celów i podejmowanie wyzwań.
Sam na swój sukces zawodowy patrzy właśnie przez pryzmat różnorodnych zadań, jakich się podejmuje i wyzwań, jakim stawia czoła. To i praca naukowa (od początku jego badawczej kariery realizowana w zasadzie wyłącznie w kontekście międzynarodowym), i praca dydaktyczna i podjęcie wyzwań administracyjnych. Najlepszym wskaźnikiem tego sukcesu są w kontekście pracy naukowej od kilku lat miejsce na liście TOP 2% najczęściej cytowanych naukowców świata, w kontekście pracy dydaktycznej satysfakcja studentów, a w kontekście pracy administracyjnej zadowolenie i zaangażowanie współpracowników i podwładnych.
Prof. dr hab. inż. Krzysztof Walkowiak (ur. 1973)
Absolwent Politechniki Wrocławskiej (1997, kierunek informatyka na Wydziale Elektroniki). Kolejne stopnie naukowe w dyscyplinie informatyka uzyskał na tym samym wydziale: stopień doktora w 2000, a stopień doktora habilitowanego w 2008. W 2017 uzyskał tytuł naukowy profesora nauk technicznych. Obecnie zatrudniony na stanowisku profesora na Wydziale Informatyki i Telekomunikacji PWr. Od 2020 jest dziekanem Szkoły Doktorskiej PWr.
Specjalizuje się w optymalizacji sieci komputerowych i zastosowaniach metod sztucznej inteligencji. Wyniki swoich badań naukowych opublikował w ponad 320 pracach, w tym 75 artykułów w czasopismach z lista JCR. Promotor 10 zakończonych przewodów doktorskich. Był kierownikiem oraz głównym wykonawcą 13 projektów naukowych EU, NCN i MNiSzW (w tym kierował 4 projektami NCN OPUS). W latach 2021-2023 kierował projektem NAWA Ster InterDocSchool dotyczącym umiędzynarodowienia Szkoły Doktorskiej PWr. Obecnie bierze udział w realizacji projektu Unite! – sieci dziewięciu uczelni europejskich, kieruje zadaniem dotyczącym opracowania programu kształcenia Unite! Doctoral School.